31.12.06

Feliz 2007


Si hai unha cousa que teño segura é que o 2007 vai ser unha vida nova para min, polo menos na miña vida laboral. Os meus desexos seguiran a ser os mesmos mais este ano teño o convencemento de que algún vai ser realidade. Ao 2006: moitas grazas. Fun feliz.
Que teñades todos un Feliz Aninovo.

19.12.06

Desculpas



Quero pedir desculpas a todos aqueles que pasedes por aquí xa que últimamente estou un pouco vago. Despois das festas espero estar máis centrado e poder ter este sitio ao día. Bo Nadal e Feliz Aninovo.

27.11.06

Apaga a luz



Quero dicir antes de nada que son comerciante (ou tendeiro se soa mellor) e o Nadal é a época do ano que máis traballo teño, pero é que hai cousas que non entendo. Que o 24 de Novembro se prendan as luces do Nadal é unha delas, chamádeme antigo pero é que na miña casa poñiamos o belén e a árbore o día 21 de Decembro, mentres daban o sorteo da lotería pola tele, e chegaba ben para aburrirse deles.
Podería entender que as grandes superficies o puxeran para animar aos clientes que van mercar os domingos, pero pola miña experiencia sei que a meirande parte da xente deixa as compras para o último día.
O que non entenderei é que os concellos se sumen a esta moda e iluminen as nosas cidades sabendo o gasto enerxético que se fai. Para iso facemos os cambios de hora? Para iso nos mandan non ter prendida a luz innecesariamente?
Persoalmente preferiría que adiantasen a chegada do verán ao mes de Marzo. Ata logo e, por favor, o último que peche a luz.

6.11.06

Nada (Resposta a un náufrago)



Pechabas os ollos e, botando a faciana para adiante como pedindo un beixo (pensaba eu, coitado), susurrabas: “Pálpebra, o que tapa os meus ollos chámase pálpebra”. Eu odiaba as túas pálpebras por tapar eses marabillosos ollos. Bendecía as túas pálpebras por darme a oportunidade de ollar teu rostro sen sentirme intimidado pola túa mirada de resplandor de lúa (hai outros mundos pero están nos teus ollos). Xa sei o que son as pálpebras e as túas as coñezo ben porque polas mañás adoito a espertar cedo, antes ca ti, e percorro cada rincón da túa pel, da túa cara. Coñezo o teu nariz, a túa boca, as orellas, esa engurriña que tes a carón dos teus beizos e que, o sabemos os dous, e unha pequena mostra da túa alegría. E coñezo as túas pálpebras porque cada mañá espero a que as recollas e deixes sair a luz que anuncia un novo día.
Pálpebra e unha palabra plosiva bilabial sonora ou plosiva bilabial xorda? Eu que sei. O que sei é que na túa boca pálpebra e unha amendoa doce que viaxa a través dos meus oídos e chega ao meu padal e estremece-lo meu corpo. Pálpebra é o que da sentido ao noso amor, como outras palabras, como outras partes do teu corpo.
Sei que aínda cos ollos pechados sabes o que estou a facer en cada momento (por que sorris?), sabes o que estou a pensar. As pálpebras non son unha barreira opaca para os teus ollos, miras a través delas e a través da miña pel e dos meu ósos. Como, senón, podes ler meus pensamentos? (eu tamén te quero).
Pechas os ollos, botas a faciana para adiante e susurras: “Beixame”. E eu, coitado, beixo os teu beizos, o nariz, as túas pálpebras. E ti sorris porque sabes o que penso: ”Eu tamén te quero”

18.10.06

Milagres





Hai xente que non cre nos milagres ou nos anxos, e hai outros que pensan que milagre é cando aparece un anxo voando e trae unha bandexa de ouro na que ven un boleto da primitiva premiado e soluciona todos os seus problemas.
Eu creo nos milagres, e nos anxos, non son moi frecuentes pero teño visto algún, deses que chamariamos “cotiáns”
Seguro que coñecedes a historia de Genet Corcuera, pois iso para min é un milagre dos grandes porque imaxinade unha rapaza que nace sen recibir estímulos visuais ou auditivos de ningunha clase e pode, non só, aprender a comunicarse senón ir á universidade. Pero o milagre non é que vaia á universidade, o milagre é que Genet pode “ver, escoitar e falar”. Genet non é a primeira nin será a última.
Genet debería estar na universidade, e tamén nos libros, pero para servir de exemplo a todos aqueles que nalgún momento dicimos: non podo, non son capaz, esta vida é moi dura,...
A min a imaxe de Genet regálame vida, a mesma vida que me regalan moitas persoas que coñezo, que fan milagres, ou persoas que non coñezo e tamén fan milagres.
Os milagres existen.

16.10.06

O Celta



Todo o mundo é libre de ter unha opinión e de expresala, e nestes tempos e con isto dos blogs ata podes facer que a lean en calquera parte do mundo, iso si, tamén poden criticarte con facilidade. Outra cousa é que te deixen escribir nun diario, entón tes que ter coidado coas túas opinións e o mínimo que podes facer é escribir cousas que teñan unha certa base.
O Domingo pasado na Voz lin un artigo de Cristina Losada, que non sei si será esta mesma (explicaría moito as cousas).
O artigo leva o título de El Celta e na primeira parte a señora Losada fai lembranza da última vez que acudiu a Balaidos (“hace un porrón de tiempo”). O recordo que deixou esta visita na pequena Cristina non foi moi bo e por iso compréndese que non volvera ao campo do Celta, nin a ningún outro supoño.
A segunda parte non ten desperdicio. A señora Losada di que ao Celta se lle está a embarcar nunha aventura que leva todos os signos de instrumentalización política. Ben. É unha opinión. Mais o certo é que o Celta, nesta aventura, desembarcou aos elementos máis politizados que tiña, a saber: o anterior presidente Horacio Gomez e o anterior Director Xeral Alfredo rodriguez . Ao actual presidente o único que lle teño escoitado do tema é que non quería que o Celta se mesturase coa política.
A señora di que se escoita que o Celta vai “facer país”, e coa pregunta que se fai a continuación dedúcese que non lle gusta iso de facer país..., ou non lle gusta o país directamente (por certo, non di que país). A verdade é que un equipo de fútbol que leva as cores de Galicia e a Cruz de Santiago na súa equipaxe está a facer país (galego) dende o primeiro momento no que salta ao campo.
Di, a señora, que (ao Celta) se lle está “normalizando lingüisticamente”. Iso está ben, hai que falar con propiedade que no mundo do fútbol fálase moi mal. Pero moito témome que a señora está a falar de normalizaciónlingüisticagalega, así que o primeiro que fago é ir a páxina do Celta e ver si é certo. Non, non é certo. Está en castelán. Normalizado, pero castelán. Ou sexa, que á señora moléstalle que falen galego o adestrador Fernando Vázquez e o novo Director Xeral Xavier Mártinez Cobas que son os dous que o falan de forma “oficial” no club, porque teño que dicirlle a Cristina que o que falan Baiano, Iriney, Lucas,Nené é portugués e non galego.
Entón, resumindo:
-O Celta non está politizado. Antes si o estaba pero supoño que era da política coa que simpatiza Cristina Losada.
-O Celta “fai país” pero o país que fai non lle gusta a Cristina Losada.
-A Cristina Losada non lle gusta que dúas persoas do Celta falen galego. Non lle gusta que dúas persoas falen galego.
En conclusión e segundo Cristina Losada:
O Celta perde “aquel inofensivo localismo". Debe ser aquel de "que ben soa a Rianxeira, magoa non sexa en castelán. Olitas vienen y van."
Si o Celta é como o Barcelona xa non será o Celta de Cristina Losada, que recordemos non vai a Balaidos “ desde hace un porrón de tiempo”pero por el que sinte afecto, ou sexa xa non se vai a alegrar si gaña o Celta.
O fútbol é así.

28.9.06

De libros e perfumes


Si hai algo que sabe todo afeccionado á lectura é que os libros poden espertar emocións e facer sentir cousas marabillosas, ou non tan marabillosas. Nun suplemento dominical falaban de perfumes e de creadores de perfumes. Entre elas estaba Annick Goutal que creou o seu perfume Eau d´Hadrien inspirada pola lectura de Memorias de Hadrián de Marguerite Yourcenar. Imaxino a esa muller pechar o libro e os ollos despois de rematar a lectura, recostarse relaxada e satisfeita, inspirar profundamente e sentir as sensacións e as palabras percorre-lo seu corpo, e descubrir na súa memoria olfactiva as notas precisas para darlle forma.

26.9.06

NON


A xente que se dedica á venda sabe que nunca debe facer a un cliente unha pregunta que teña como posible resposta un non. Un vendedor de zapatos que atenda a un cliente indeciso non lle pode preguntar: “Quere os zapatos?” ou “necesita os zapatos?” Porque unha das respostas pode ser “NON”. Un bo vendedor ten que dar por certo que o cliente quere os zapatos: “Que zapatos vai levar, os brancos ou os negros?”.
A casa real e o goberno español van cambiar a constitución e van preguntar: “Queredes rei ou raíña?” e así, seremos nos os que elixamos unha monarquía rancia e masculina ou unha monarquía rancia e feminina. A pregunta debería ser: “Queredes monarquía?”, pero, claro, si fan esa pregunta pode ser que reciban un NON por resposta. Está claro que saben vender moi ben.

22.9.06

Lei de vida

Este verán publicáronme un relato na Voz. Como hai alguén que aínda non o leu o poño aquí para quen lle interese.


Lei de vida


“ Que queres Xosefa? Estou a mirar o partido. Mira que es pesadiña, muller. Que si, que si, que cando remate o partido imos dar un paseo. E que queres que lle faga, eu tamén me aburro pero mirar o fútbol é a única maneira de ver algo de verde por aquí. Recordas a nosa leira? O ben que o pasábamos botando as nosas patacas, os nosos tomates...Que? Que eu estou mellor aquí? Si home, si. ¡Que carallo vou estar mellor! Si estivera alá agora estaría por fora, respirando un pouco, e non aquí pechado. ¡Que imos a estar vellos, Xosefiña! O que pasa é que aquí coa merda que botan os coches deteriorase antes o corpo. Xa sei, xa sei que o falamos e que quedamos de acordo en que había que botarlle unha man aos rapaces e que así estabamos máis cerca dos netiños...pero onde están os netos? e os fillos?
Os teus fillos sempre teñen que facer. Pola semana traballar e traballar e a fin de semana, que si imos cear cuns amigos, que o domingo imos á praia...ou ao monte...ou a merda.. que non muller, que non estou enfadado contigo, pero que queres, non entendo a estas parellas de agora. Lembras cando casamos nos? Na casa viviamos nos, teus pais, a túa aboa e despois foron chegando os nenos. ¡ Ata oito persoas naquela casiña! E que? Viviamos mal? Eran outros tempos, había un respecto e outras cousas.
Agora xa ves. Veña a dicir: Vinde a vivir para a cidade que aquí estaredes mellor e así nos estamos máis tranquilos...¡tranquilos si que están, por que non se moven para vir a facer unha visita! Que esa é outra. O de este pisito foi idea deles: “Non. É mellor que compredes un piso para vos que o noso é pequeno (cinco habitacións ten o carallo do piso) e ademais os nenos
igual non vos deixan durmir” Si, si, pero despois todas as fins de semana deixaban aos nenos con nos. Como eran “pequenos para viaxar”. Entón si que non se preocupaban si durmiamos ou non.
Non, meu amor, non chores. Xa sabes que eu o único que quero é estar contigo, ¡veña prepárate que imos pasear! Que si..que imos visitar aos fillos... ¡Claro que os quero!
¡Como non os vou querer! Si muller si, eles son así. É lei de vida.”





14.9.06

Mámoa



A verba mámoa, mámoa, mámoa, cando ti a pronunciabas, subía e baixaba nos teus beizos, nos teus ollos, nas túas pálpebras asombradas diante da miña incredulidade. Unha mámoa non podía referirse á morte. A mámoa, así pronunciada, mámoa, na túa boca, era vida, era paixón a piques de rebordar no meu peito, no meu corazón asulagado de loucura por ti.

Francisco Castro, Xeografías

O outro día se me deu por volver a ler este libro de Francisco Castro e detívenme no capitulo titulado As palabras saben, do que saen estas fermosas palabras que deixan un doce sabor na boca. O caso que onte na Voz asaltoume unha noticia na que unhas mámoas eran protagonistas dun triste suceso. Mámoas esnaquizadas por mans asasinas, sen escrúpulos. Mámoa, mámoa, o sabor na miña boca era unha mestura da dozura da palabra e a rabia pola noticia.
De repente outra noticia veu calmar a miña indignación. Mámoas restauradas, recupéranse os símbolos da morte para dar sentido á vida. Os veciños de Candean danme unha alegría.
As mámoas ben poden ser unha metáfora da nosa terra: os montes, as augas,a historia...a lingua, están sendo maltratadas por xente de aquí, galegos, que non coñecen o significado que teñen cada unha desas pedras, desas palabras. Mámoa. Si desaparecen as pedras, para que queremos a palabra? Mámoa. Os veciños de Candean están a recuperar palabras. Eu teño a esperanza de que por cada un que rompa unha parte de Galicia veña outro a recuperala.

31.8.06

Unha medalliña, por favor


Os galegos somos uns desagradecidos. Todos. Dende o Presidente da Xunta ata eu. Non pode ser que teñamos esquecido todo o que fixo polo noso País esa Ghrande de España que é a Duquesa de Alba. A ela rompéuselle a alma cando se desfixo das súas terras, o seu “feudo” como di o Conde de Salvaterra, ese que segundo o alcalde aínda non o invitaron porque esperan a ter un lugar “apropiado” para alguén do seu cache. As posesións da Duquesa en Galicia eran a súa “xoia da coroa”, as máis prezadas, pero ela preferiu que o pobo galego fixera uso delas. Eu reto a tódolos historiadores galegos a que dunha vez lle dean a esta muller o recoñecemento que se merece e mostren ao populacho o que fixo por Galicia, que se saiba (pero xa!) as grandes xestas coas que merecidamente gañou eses “terrenitos” e que fixeron que o seu fillo leve o nome de Salvaterra e de Galicia por todo o mundo. Ata que se faga xustiza non poderei descansar sin quitar da cabeza esa doce voz: “Sois unos desagradecidos”

8.8.06

Nunca Máis


Si puidera calmar a calor co meu pranto, choraría ríos e mares. Si as miñas bágoas puideran aliviar a dor da túa pel queimada, choraría ata que o meu corpo seco descansara sobre ti. Si puidera recoller coas miñas mans a cinza das arbores mortas, afogaría con ela a man noxenta que asestou esta puñalada asasina. Si puidera gritar e que me escoitaran en cada lugar desta Terra recollería o berro dos homes e mulleres que loitaron contra o veleno negro que podreceu as nosas costas e levaría por riba das lapas e o fume ese berro desesperado. NUNCA MÁIS.

5.7.06

Os bos e xenerosos

Tal vez sea llegado el momento de que despertemos de nuestro sueño y nos sintamos orgullosos de ser gallegos en la medida en que trabajamos por el bienestar de nuestros conciudadanos, sin olvidar los intereses de todos los individuos del mundo, hablen la lengua que hablen...

Que frase máis bonita, mágoa que o resto do discurso non vaia no mesmo ton. Hai tempo que proliferan estas persoas que se senten ofendidas cando escoitan falar galego, deben ser as mesmas que cando alguén lle fala en inglés fan o esforzo de comprender (para iso pagaron unha academia).

4.7.06

O galego en Europa (e en Galicia)

Parece que chegan boas novas de Europa pero aínda que este pareza un paso de xigante a min cólleme en horas baixas e vou explicar porqué:
Este domingo pasado asistín a unhas oposicións en Silleda e iso xa daría para unha historia pero non é o que quería contar. Todo foi correcto e o presidente do tribunal leu moi clariño as bases da convocatoria dicindo que o exame se faría en galego, e a todo aquel que optara por facelo en castelán se lle entregaría o exame en castelán. O caso é que cando comezaron a entregar os exames a xente que os repartía levaba exames en castelán, e logo viña detrás unha persoa cos exames en galego e preguntaba: “En galego?” Non sei a proporción total pero onde eu estaba seria de cinco en galego, sesenta en castelán.

9.6.06

O himno español

Despois de ler a Veloso eu tamén quero ser sincero con todos vos. Gústame o himno español. Non o himno que pon firmes a reis e militares e, moito menos, o himno que me puña firmes a min nos meus tempos de mili. O himno español que me gusta e o dos campos de fútbol, o da selección, o da furia!!. Escoitar eses compases, ollar para Raul como ergue a cabeza a ver si chove e como, dende as bancadas, milleiros de voces emocionadas entoan ese cántico sincero e espontáneo: LALA, LALA, LALALA, LALA, LALA, LALA, LA, LA, LA, LALALA, LA, LALA...

28.5.06

Outro Premio



O meu último post foi para felicitar a unha amiga por un premio e este é para felicitar a outro amigo por outro premio. Ainda que este non é o primeiro (nin será o último) seguro que lle fixo a mesma ilusión. Parabens para el e para nos que pronto imos difrutar da súa nova (e premiada) novela.

18.5.06

Primeiro premio

Parabéns para a miña amiga Rosa polo seu primeiro éxito literario. Ben, polo seu primeiro éxito recoñecido, porque estou seguro de que ten un caixón cheo de grandes éxitos. Xa sabes, o primeiro é o máis difícil, seguro que veñen moitos máis.

12.5.06

Terapia



Onte reunímonos un grupo de amigos e amigas. É unha cita que temos mensualmente despois de coñecernos nunha terapia á que acudiamos para curarnos do mal da literatura. Odoutor” que nos tratou fíxoo tan ben que agora temos a necesidade de ler e de escribir e de comentar as cousas que lemos, e compartir o que escribimos. O último libro que limos foi Leviatán de Paul Auster e quero deixar aquí unha frase que foi do agrado de todos: “A vida cambiou, a vida continuou”

2.5.06

La mina


“Si encuentras a Lucifer, hermano, siéntate a conversar y pregúntale si esto es distinto a lo de allá. Te dirá que jamás, aquí hay mucha miseria y mucha desigualdad”

Esta é unha estrofa dunha canción de Miguel Ríos: La mina. A pesares de que nunca escoitei a canción, a escribín de memoria. Era unha pintada que adornou durante moito tempo un muro do barrio do Rocio, en Vigo, concretamente na Rúa do medio, nas casas roxas. A pintada a fixera un veciño meu e penso que foi o primeiro grafiti que vin. Pasaba todos os días diante del cando ía á escola e así se me quedou. O rapaz cando a escribiu debía ter uns quince anos, e nunca se me ocorreu preguntarlle porque escollera esas palabras. Viñéronme á memoria, aínda as teño agochadas, para collelas de vez en cando e saborealas e descubrir que nunca perden sentido. E se algunha vez atopo a Lucifer non falarei, porque xa coñezo a resposta.

7.4.06

Galego o último

Miña nai era valenciana. Naceu en Valencia e viviu alí ata os catorce anos que viñeron para Vigo. Sempre contaba historias de cando era nena. Unha delas era que cando estaban a xogar as outras rapazas dicían: “Galego o último”. Miña nai enfadábase coas amigas, porque a súa nai era galega. Eran outros tempos. Tempos difíciles, nos que unha parte de España era inimiga da outra parte. Hoxe en día o de gallego” non é un piropo en moitos lugares. Non pasa nada, podo entendelo. En Balaidos, por exemplo, cando o porteiro contrario vai sacar de portería ouvean e cando chuta din: “hijoputa, maricón, español”. É unha pequena parte do público e ninguén lle da moita importancia.
O que si paréceme moi grave é que unha institución que “limpia, fija y da esplendor” siga aceptando termos ofensivos para “gallego”, e moito máis grave é que estou seguro que non os poría de ser “español” a palabra.
Por certo, buscade francés no diccionario da RAE...non, a definición que pensades non aparece.

4.4.06




Onte saíu na Voz unha entrevista que lle fixeron a Agustín Fernández Paz. Quedei con dúas cousas. A primeira é a que sae de titular: “As historias boas son universais”, ou sexa que da igual que fales da túa aldea, da túa rúa ou da túa casa. Seguro que hai alguén no outro lado do mundo que compréndete perfectamente. A outra cousa é a resposta á última pregunta: “¡O carallo!”, así, rotundo. Eu estou totalmente de acordo con el; os rapaces de agora non son nin peor, nin mellor que os de antes. Eso si, están máis preparados e o problema que teñen é que teñen moito onde escoller. A maioría dos pais queixámonos de que os nosos fillos queren os xoguetes máis caros, as roupas (de marca) máis caras, etc...pero os culpables somos nos porque a maioría das veces acabamos dándolles o que piden por que non queremos que os nosos fillos sexan “diferentes”. Así que si os nosos fillos non len pode que sexa porque nunca nos viron cun libro nas mans.

29.3.06

A reconquista



Pensaba o outro día despois de ler a Ferrín no Faro que a historia pode ser manipulada para que o pobo se sinta orgulloso de feitos que deberían facernos chorar. A historia da conquista de América é a historia dun xenocidio que fixo desaparecer culturas enteiras, sen embargo países como España ou EEUU móstrannos aquelo como a salvación duns pobos salvaxes.
Sempre fun afeccionado á festa da reconquista, xa sabedes, o pobo de Vigo foi o primeiro en expulsar ao invasor francés, o pobo de Vigo os ten ben postos. Eso é mellor que pensar que aqueles homes e mulleres loitaron enganados polo clero e polos nobres e que si perderamos aquela reconquista hoxe viviriamos mellor.
Estaba a pensar en que a historia pode ser manipulada cando hoxe leo o Faro e logo a Voz e algo non encaixaba. Algún deles estaba a manipular a historia, ou polo menos a ocultala.

24.3.06

O que aconteceu en Marzo


Hoxe as 18,30 no Centro cívico de Teis terá lugar a presentación da publicación do libro “O que aconteceu en Marzo” de Modesta Regueira Núñez. Alí estaremos para acompañar a Modesta neste primeiro fillo literario. Noraboa.

21.3.06

Día da Poesía

Hoxe celebrase o Día Mundial da Poesía e en Padrón lle fan unha homenaxe ao soneto. O soneto paréceme a forma poética máis fermosa, a que pode chegar a dicir máis en tan pouco espacio. Confeso que cheguei a ter obsesión cos sonetos e mesmo escribín algún que pode que estea ben escrito. De tódolos xeitos a mellor forma de facer unha homenaxe a este Día é facer o que fixo folerpa e deixar un poema. Aí vai o meu:

SONETO



Desgarra a miña alma, vendaval
que a árbore do seu solo derroca,
o desprezo que sae da túa boca
e négame de xeito criminal.

Asemella o edén, tan irreal,
a cruel sensación de amor que toca,
melodiosa coma o mar na roca,
o meu sentido, cándido e brutal.

Quixote que provoca aos muíños,
barco que en augas en calma naufraga.
é o meu destino desapiadado.

Máis non abandonarei os meus camiños.
Que anque o meu corazón por senda vaga,
con ver o teu rostro xa estou pagado

16.3.06

Licor de abelá con xeo

Gustoume o libro de Veloso, “Licor de abelá con xeo”. Gustoume moito. Non vou facer unha análise do libro porque para iso “doutores ten a igrexa” pero teño que dicir que gustoume a maneira de ir de personaxe en personaxe sen perder o fío de cada historia, gustoume a critica que fai de certas parcelas da vida literaria, gustoume...ben xa paro, tan só dicir que non vos perdades esta marabillosa historia.

14.3.06

relato

Sentiu o canón na súa sen. Pensou no tópico do frío aceiro, que se desfacía naquel intre; o aceiro do canón atopábase quente. Antes de atreverse a acercalo a súa cabeza tivéralo nas mans, afacéndose a el, perdéndolle o medo e ...colléndolle cariño? Non levou a conta do tempo que pasou coa pistola na man pero foi dabondo para pensar moito e moitas parvadas. O tópico no que si que pensou foi no do símbolo fálico do canon; atopábase soa pero non puido evitar ruborizarse. A súa idade aínda non tivera tempo de coñecer en profundidade o corpo dun home, e xa non falamos do... os colores volveron de novo a súa faciana. Non quería pensar niso, quizais o feito de non ter coñecido a un bo rapaz fora un dos motivos de atoparse alí.
As bágoas comezaron a humedecer a súa face. Non eran unhas descoñecidas, por desgracia eran unha visita moi frecuente na súa vida aínda que as veces acollíaas coa desesperación de quen ten que estoupar por algures para libera-la súa desesperanza.
Volveu aparta-la pistola. Colocouna diante dela co canón diante dos ollos. Perdeuse na negrura sen piedade da boca sen fondo. Creu ve-lo brillo do aceiro da bala. Xa a tivera na man, xa coñecía tamén o tacto do pequeno e fatal instrumento. Preguntouse como algo tan pequeno tiña a capacidade de producir algo tan inevitable.
-“E si non funciona?”
Dixo en voz alta.Asustouse ao escoita-la súa voz. Ergueu a cabeza e mirou arredor seu. Porque o diría en voz alta? Estaría a volverse tola, sen dubida. De tolos é face-lo que tiña pensado facer, o que a levara a aquel lugar. Volveu pensar no funcionamento do arma.
O seu pai era cazador e xuntábase con moita xente afeccionada as armas. Un vello policía venderalle a pistola para poder pagar unhas débedas de xogo. O seu pai acostumaba a levala cando saía de caza. “Para que non colla frío” dicía o paifoco. O feito de face-lo que ía facer, coa pistola do seu pai, era unha especie de vinganza. Ela prefería a idea de meterse na bañeira con auga quente e unha coitela, e deixar que a vida se lle fose polos dedos abaixo, mais gustáballe a idea de ver sufrir ao seu pai polo feito de que a “súa” nena se rebentase os miolos coa “súa” pistola e, aínda por riba, na “súa” habitación. Porque non o dixera pero aquela era a habitación do seu pai. Ben, era o soto e non unha habitación pero alí era onde seu pai pasaba o tempo que non estaba de caza.
Pero seu pai non era a razón de que se atopara alí naquel intre, coitadiño. Pero así aproveitaba e fodíao, por cabrón. Non, non era polo seu pai. Tampouco pola súa nai, a mullerquedabatodopolosseufillos que era como ela mesma gustáballe definirse. O que pasa que “todo” era mante-la casa limpa e a comida no prato. Non era pouco e ela, como boa filla que sempre foi, agradecíalle o traballo que facía na casa. Pero tiña que haber algo máis, unha nai tiña que ser algo MÁIS. Non, non quería que fose a súa amiga, quería unha...confidente, un ombro no que solta-las bágoas que poboaban a súa gorxa dende sempre, dende que era nena; unha vez perdeu a súa boneca, despois perdeu o can que lle regalaran polo Nadal (aínda que sospeitaba que o seu pai desfixérase del cando o can comezou a crecer) e despois foi perdendo amigas, noivos... por último perdera o respecto por ela mesma e pola vida. Xa non tiña nada que perder.
A escuridade do canón interrogáballe, andaba a meterlle presa pero, quen ten presa por morrer?
Decatouse de que era a primeira vez que pensaba na morte como tal. Ata agora tiña pensado nela dun xeito eufemístico: deixalo todo atrás, abandonar este mundo, mandalo todo á merda,...pero agora aparecía a palabra en toda a súa crueza: a MORTE.
“É raro” pensou “a verdade é que non me da arrepíos, nin sequera un pequeno calafrío.”
Asustouse da súa tranquilidade. Agora estaba segura de que faríao, chegaría ao final.
De súpeto soou o seu móbil, ela non puido evitar que o seu corazón lle saltara no peito. Colleuno. Era a súa amiga...ben, a verdade é que ela pensaba que non coñecera a amizade, senón a que ía a estar alí.
Era unha mensaxe: “st find qdo cn tbo NV” (esta fin de semana quedo cun tío bo)
Sempre fora unha estúpida e sempre andaba a facerlle as beiras a alguén, así tiña a fama que tiña.
O que pasa que aquel “tío bo” co que quedara o fin de semana era o rapaz máis guapo que vira xamais, e a súa “amiga” sabía dos seus sentimentos aínda que ela non llo contara a ninguén.
Aquel rapaz era o único que podía evitar que ela fixera o que ía...¡que carallo! ¡que se matara, que se suicidara, que espallara os seus miolos polas paredes de aquel soto de merda!...perdón...aquel rapaz, dicía, era o único que podía evitar aquilo. Tan só con que lle dixera:”Deixa todo, ímonos lonxe de aquí” mais sabía que iso non ía suceder. EL era outro merdeiro máis, un neno sen soños nin ilusións. Só pensaba nas motos e en flipar os fins de semana.
Xa estaba farta de todos, de todo. Descubrira que todos aqueles que zumbaban arredor dela tan só mandábanlle pensamentos negativos. Na súa vida non había ren positivo e ela ¡necesitábao! Pero non descubrira-la maneira de facer que as cousas boas se instalaran ao seu carón. As veces pensaba que ela era positiva. “Son boa rapaza” pensaba “intento portarme ben cos demais, intento face-lo ben”. E claro, os polos iguais repélense, e ela atraia aos polos negativos, todo o negativo. Pero pronto comprendeu que non era así, ela tamén era negativa, formaba parte dun todo negativo e xa logo que non podía atraer o positivo, desfaríase do negativo.
E alí estaban. Ela e a pistola. Ela e un burato negro sen fin, que a chamaba. Ela e nada. Ela e...todo. Acercou a pistola a súa sen e disparou.
Cando espertou aínda pitábanlle os oídos a causa do disparo. Sentiu o cheiro a pólvora no aire. Pero cheiraba a algo máis, cheiraba a...limpo.
Ergueuse. Xa non se atopaba no soto. Estaba na súa habitación. Foi ata o espello e respirou tranquila: non había nin rastro de sangue, a súa face estaba ben. Máis que ben. Atopouse máis guapa.
Sería un sono? Ou estaría morta? Non, sabía que non estaba morta. Sentíase moi viva. Acercouse á fiestra e na súa cara apareceu un sorriso cheo de esperanza.

10.3.06

Libros

Onte acudín á presentación do libro Sari, soñador de mares” do ESCRITOR Marcos S. Calveiro. Foi un pracer coñecer en carne e óso a Folerpa e na miña biblioteca brilla esta nova alfaia de papel.
Teño que dicir que xa lin o libro. Cometín a imprudencia de abrilo e ollar as primeiras follas e xa non fun quen de parar.
Cando collemos o libro embarcamos cara a eses nove mares que Simbad coñecía tanto, só que nestes mares non hai auga senón palabras, palabras que como suaves ondas que abanean a nosa dorna lévannos rumbo onde habitan os soños de Sari e os soños de Marcos.
Tamén merquei o libro de outro amigo blogueiro. Prometo que o lerei e que comentarei a miña opinión.

7.3.06

Festa da Arribada



O Domingo estiven na Festa da Arribada en Baiona. Era a primeira vez que acudía e gustoume sobre todo a forma que ten o pobo de celebrala, podíase ver a moita xente con vestidos da época. As rúas estaban cheas de postos de comida e de venda de productos artesáns. Repetirei para o ano.

1.3.06

Este blog

Non sei si o que ven hoxe na Voz traerá consigo un aluvión de visitas a este humilde lugar. Para aqueles que veñan por primeira vez pídolles perdón si quedan decepcionados. Eu non teño a xenialidade de ese tal folerpa (é o que pon no artículo) co que teño a honra de compartir páxina na Voz e tampouco son especialista en ningún tema. Este é un blog humilde que en principio tan só quería compartir as cousas que escribía e agora o que pretendo é ser agradecido con todos os blogs que leo a diario. Así que xa sabedes, sodes todos benvidos.

22.2.06

Manifesto Subversivo

O meu último comentario acerca da “normalidade” chamou a atención de Nemeth, que tamén tiña unha experiencia sobre unha situación “normal”.
Hai tempo lin no Faro unha columna que animábanos a que cousas como estas non nos resultasen estrañas. Gardeino para ler de cando en vez e agora quero compartilo con vos (o escribo en castelán que é como estaba).


MANIFIESTO SUBVERSIVO
J.A. Otero Ricart


De nada sirven las quejas; es la hora de actuar. Ya está bien de hacer la vista gorda ante situaciones lamentables. No es cierto que no haya otra solución, lo único que hace falta es el coraje necesario para proclamar bien alto que no queremos entrar en ese juego. Todos podemos hacer algo para subvertir ese orden establecido de hipocresía y falta de honradez. ¿Y qué es hoy en día lo más revolucionario?
En esta civilización de hipócritas y mentirosos, lo más revolucionario es decir siempre la verdad.
En esta sociedad materialista, lo más revolucionario es proclamar bien alto que hay cosas más importantes que el dinero.
En esta época utilitarista, lo más revolucionario es la filosofía, la poesía y el arte.
En estos tiempos de caras tristes, lo más revolucionario es una sonrisa.
En esta cultura de la frivolidad, lo más revolucionario es el rigor.
En esta situación de indiferentismo, lo más revolucionario es comprometerse con algo.
En este mundo de chapuceros, lo más revolucionario es el trabajo bien hecho.
En esta generación de “trepadores”, lo más revolucionario es no aspirar a un cargo.
En estos momentos de violencia, lo más revolucionario es ser candoroso.
En estos días de puñaladas traperas, lo más revolucionario es la lealtad.
En este fin de milenio pesimista, lo más revolucionario es el optimismo.
En estos años de chabacanería, lo más revolucionario es el buen gusto.
Y si hay que actuar, actuaremos. Haremos pintadas reclamando justicia en las paredes por donde han subido los trepas. Tomaremos en nuestras manos un arma cargada de futuro: la poesía. Lanzaremos cócteles molotov de buenos modales contra los violentos. Levantaremos barricadas de cariño y comprensión ante los insolidarios. Pondremos de nuevo en marcha las multicopistas para llenar con panfletos de esperanza esta sociedad aburguesada.

10.2.06

Unha cousa normal

Un home maior caeu diante da tenda na que traballa a miña muller. Tivo a mala sorte de ir cargado de bolsas e non puido botar as mans. Deu coas narices no chan. A miña muller acudiu na súa axuda, fíxolle unha pequena cura e mesmo ofreceuse a que eu o levara á súa casa.
Ata aquí todo é moi normal..., ou non?
Hoxe apareceu a esposa do accidentado pola tenda. Deulle as gracias varias veces, regaloulle unha planta e bicouna. Ou sexa, que a muller estaba agradecida de verdade.
E aí vai a miña pregunta: é normal o que fixo a miña muller, ou é algo tan estraño que mereza tanto agradecemento?

6.2.06

Días de calor



Teño medo dese día. Ese día que ti e máis eu ollaremos vellas fotos e lembraremos a area e a auga das nosas praias. Lembraremos eses momentos quentes de sol e de ledicia. As rochas seguiran alí e seguiran as ondas bicando os nosos corpos nus, máis non sei, quizais a auga xa non sexa tan transparente ou o aire non sexa tan puro. O que si seguira serán as lembranzas daqueles días. Os días que refrescabamos noso corpos nas augas do paraíso.

30.1.06

Teimas

Fun nomeado por náufrago para facer este xogo. Teño que pór cinco das miñas teimas. Aí van:

1º- (Coincido con náufrago) Mercar libros. Teño un montón de libros por ler e sigo a mercar.

2º- Morder as uñas. Xa teño corenta anos e sigo, aínda que agora crecen de cando en vez e as veces podo rañar a cabeza.

3º- A sesta é unha manía? Para min é unha gozada; non moito, pechar os ollos quince ou vinte minutos chégame. Mágoa que non podo facelo tódolos días.

4º- Deixar que o deposito do coche se baleire ata que a luceciña roxa queda fixa. Non é por non gastar, que sempre énchoo, pero parece que gústame o risco de quedar tirado.

5º- Meus fillos din que esaxero moito as cousas... Eles si que esaxeran.


Mándolle o xogo a: Brétemas, Concello de Vigo, Nubosidade Variábel, Nemeth e O Ollo da Vaca.

O disco duro

A semana pasada estiven desconectado. O meu ordenador dixo basta e parou. Por fortuna tan só tiven que cambiar a placa base e puiden recuperar os arquivos, aínda que o sistema operativo quedou algo danado e terei que “formatear” e comezar de novo. Deume por pensar como sería si puidésemos limpar a nosa memoria; sacar as cousas pouco importantes que ocupan espacio, liberarnos desas xenreiras que tanto dano fan. Persoalmente penso que si para facer iso teño que desprenderme dalgunha das miñas lembranzas, por moi pequena e insignificante que sexa, non o faría.

24.1.06

A balea

Unha balea morreu no centro de Londres despois dun percorrido polo Tamesis. Parece ser que lle queren facer unha estatua, e a causa da morte ten preocupado a todo o mundo, mesmo vai chegar ao parlamento ingles. Unha balea con sorte. Morren baleas a diario en moitas praias do mundo. Nas rúas de Londres morren persoas (como en tódalas ruas do mundo) e ninguén pregúntase o porqué. Unha balea con sorte.

14.1.06

A CASA

Lembro a casa que me veu nacer.
A casa do río de prata e laranxeiras,
ceo turquesa, risas de fame,
a casa que espantaba a miña pena.

Lembro a casa que me veu crecer.
Coas paredes gastadas por caricias,
sacrificando seu lecer.
Cómplice de tódalas ledicias.

A miña casa que é silencio,
altar das miñas lembranzas,
papel mollado en bagoas de rabia,
de medo e desesperanza.

A miña casa, que é pasado,
vive no meu pensamento,
no meu corazón, orfo dos seus ollos
onde non entra o esquecemento.

9.1.06

Por fin ¡¡

Un dos desexos máis estendidos no Nadal e o que recibimos o sete de Xaneiro, e non o seis. O desexo é o de que rematen as festas e vai crecendo o número de persoas que o único que queren é que rematen canto antes.
Cada vez máis, regálase por obrigación e as ceas son motivo de discusión por escoller a que casa se vai, e cada ano soportase menos á xente coa que temos que cear.