7.4.06

Galego o último

Miña nai era valenciana. Naceu en Valencia e viviu alí ata os catorce anos que viñeron para Vigo. Sempre contaba historias de cando era nena. Unha delas era que cando estaban a xogar as outras rapazas dicían: “Galego o último”. Miña nai enfadábase coas amigas, porque a súa nai era galega. Eran outros tempos. Tempos difíciles, nos que unha parte de España era inimiga da outra parte. Hoxe en día o de gallego” non é un piropo en moitos lugares. Non pasa nada, podo entendelo. En Balaidos, por exemplo, cando o porteiro contrario vai sacar de portería ouvean e cando chuta din: “hijoputa, maricón, español”. É unha pequena parte do público e ninguén lle da moita importancia.
O que si paréceme moi grave é que unha institución que “limpia, fija y da esplendor” siga aceptando termos ofensivos para “gallego”, e moito máis grave é que estou seguro que non os poría de ser “español” a palabra.
Por certo, buscade francés no diccionario da RAE...non, a definición que pensades non aparece.

4.4.06




Onte saíu na Voz unha entrevista que lle fixeron a Agustín Fernández Paz. Quedei con dúas cousas. A primeira é a que sae de titular: “As historias boas son universais”, ou sexa que da igual que fales da túa aldea, da túa rúa ou da túa casa. Seguro que hai alguén no outro lado do mundo que compréndete perfectamente. A outra cousa é a resposta á última pregunta: “¡O carallo!”, así, rotundo. Eu estou totalmente de acordo con el; os rapaces de agora non son nin peor, nin mellor que os de antes. Eso si, están máis preparados e o problema que teñen é que teñen moito onde escoller. A maioría dos pais queixámonos de que os nosos fillos queren os xoguetes máis caros, as roupas (de marca) máis caras, etc...pero os culpables somos nos porque a maioría das veces acabamos dándolles o que piden por que non queremos que os nosos fillos sexan “diferentes”. Así que si os nosos fillos non len pode que sexa porque nunca nos viron cun libro nas mans.