Hoxe celebrase o Día Mundial da Poesía e en Padrón lle fan unha homenaxe ao soneto. O soneto paréceme a forma poética máis fermosa, a que pode chegar a dicir máis en tan pouco espacio. Confeso que cheguei a ter obsesión cos sonetos e mesmo escribín algún que pode que estea ben escrito. De tódolos xeitos a mellor forma de facer unha homenaxe a este Día é facer o que fixo folerpa e deixar un poema. Aí vai o meu:
SONETO
Desgarra a miña alma, vendaval
que a árbore do seu solo derroca,
o desprezo que sae da túa boca
e négame de xeito criminal.
Asemella o edén, tan irreal,
a cruel sensación de amor que toca,
melodiosa coma o mar na roca,
o meu sentido, cándido e brutal.
Quixote que provoca aos muíños,
barco que en augas en calma naufraga.
é o meu destino desapiadado.
Máis non abandonarei os meus camiños.
Que anque o meu corazón por senda vaga,
con ver o teu rostro xa estou pagado
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
Sem comentários:
Enviar um comentário