22.2.06

Manifesto Subversivo

O meu último comentario acerca da “normalidade” chamou a atención de Nemeth, que tamén tiña unha experiencia sobre unha situación “normal”.
Hai tempo lin no Faro unha columna que animábanos a que cousas como estas non nos resultasen estrañas. Gardeino para ler de cando en vez e agora quero compartilo con vos (o escribo en castelán que é como estaba).


MANIFIESTO SUBVERSIVO
J.A. Otero Ricart


De nada sirven las quejas; es la hora de actuar. Ya está bien de hacer la vista gorda ante situaciones lamentables. No es cierto que no haya otra solución, lo único que hace falta es el coraje necesario para proclamar bien alto que no queremos entrar en ese juego. Todos podemos hacer algo para subvertir ese orden establecido de hipocresía y falta de honradez. ¿Y qué es hoy en día lo más revolucionario?
En esta civilización de hipócritas y mentirosos, lo más revolucionario es decir siempre la verdad.
En esta sociedad materialista, lo más revolucionario es proclamar bien alto que hay cosas más importantes que el dinero.
En esta época utilitarista, lo más revolucionario es la filosofía, la poesía y el arte.
En estos tiempos de caras tristes, lo más revolucionario es una sonrisa.
En esta cultura de la frivolidad, lo más revolucionario es el rigor.
En esta situación de indiferentismo, lo más revolucionario es comprometerse con algo.
En este mundo de chapuceros, lo más revolucionario es el trabajo bien hecho.
En esta generación de “trepadores”, lo más revolucionario es no aspirar a un cargo.
En estos momentos de violencia, lo más revolucionario es ser candoroso.
En estos días de puñaladas traperas, lo más revolucionario es la lealtad.
En este fin de milenio pesimista, lo más revolucionario es el optimismo.
En estos años de chabacanería, lo más revolucionario es el buen gusto.
Y si hay que actuar, actuaremos. Haremos pintadas reclamando justicia en las paredes por donde han subido los trepas. Tomaremos en nuestras manos un arma cargada de futuro: la poesía. Lanzaremos cócteles molotov de buenos modales contra los violentos. Levantaremos barricadas de cariño y comprensión ante los insolidarios. Pondremos de nuevo en marcha las multicopistas para llenar con panfletos de esperanza esta sociedad aburguesada.

9 comentários:

Nemeth disse...

uf! que dificil ser un antisistema :)

haberá que tentalo, como dixen noutro sitio... se hay unha asociación de Comida Lenta (http://www.slowfood.com/), moi acaída nestes tempos, calquera cousa se pode conquerir...

Anónimo disse...

Suscriboo totalmente e engado a reivindicación da imperfección neste mundo de aspirantes a corpos perfectos.

Anónimo disse...

Honestidade. A suma de todas as revolucións. Iso tan desprestixiado hoxe en día, no que págase tan ben pisar por riba do outro, e no que o fin sempre xustifica os medios.

Anónimo disse...

Pois sí, únome ao manifesto na sua totalidade, sen nengún resquicio pra a dúbida... E completamente dacordo con "santa compaña", pois tamén penso na obriga moral de considerar aos "outros" como fins en sí mesmos, e non como medios pra conquerir outros obxectivos.... en fin, que reconforta ler estas cousas hoxe....

Anónimo disse...

Eu asino tamén o manifesto. Purito sentido común.

Marcos Andión disse...

Verdad: ¿qué es la verdad?
Dinero: es cierto, pero todo eso se compra con dinero.
Filosofía, poesía, arte: (¿?)
Sonrisa: …y la otra mejilla.
Rigor: ¿quién da el título?
Compromiso: off course.
Trabajo bien hecho: ¿para quién?
Cargo: ya hay quien se encarga de que no lo ocupes; tranquilo.
Candor: ¡que se enteren otros!
Lealtad: con muchísimo cuidado.
Optimismo: pues, qué bien.
Buen gusto: quién sabe lo que es eso…
Y, si hay que actuar, nos gastaremos el inútil dinero para pintar una poesía en esa pared (que habrá que limpiar con más dinero), pondremos la otra mejilla si se nos afea la conducta, exhibiremos nuestro particular compromiso con el rigor de nuestro trabajo bien hecho, por ver si alguien nos da un cargo desde donde poder irradiar un candor digno de mejor causa y mantener con aquel la lealtad que él espera de nuestro optimismo y solazarnos todos con un buen gusto indefinible.
Ánimo, si crees que el Camino se hace expresando todo eso que sería apetecible, espero que te vaya bien. Pero las cosas son de otro modo y por aquí no basta con expresar: hay que convencer.

Anónimo disse...

Señor responsable de Vaguidades: noraboa pola referencia que hoxe, en La Voz de Galicia fan sobre a fermosura deste blog. Apertas.

Anónimo disse...

Eu tamén o asino sen dubidar. Canto máis agradábel sería así a vida.

máis alá disse...

Moitas grazas, Sr Náufrago, aínda que a fermosura hai moitos blogs que gañan ao meu, incluído o seu