Cuestionario Proust

Un cuestionario mándame un amigo
que na miña vida me vin en tal aperto...

Pois si, convídame a facer un cuestionario Proust e, aínda que parece doado, a min isto de escoller se me fai moi difícil. O que hoxe digo pode ser o contrario do que diga mañá. Por outra parte, non sei si coñecedes a frase “en todo home hai tres homes: o que os demais cren que é, o que el cre que é e o que é en realidade." Por cal deles teño que responder?

O único que podo dicir é que tentarei ser o máis sincero posible.


O principal rasgo do meu carácter?
A inquietude

A calidade que prefiro nun home?
A humildade

A calidade que desexo nunha muller?
O humor e, sobre todo, a risa. A risa sincera e fresca, sen estridencias.

O que máis aprecio nos meus amigos?
Que sexan amigos meus

O meu principal defecto?
A impaciencia

A miña ocupación preferida?
Soñar, e ler historias que me fagan sentir algo, e si podo inventar eu algunha.

O meu soño de dicha?
Amor e saúde

Cal sería a miña maior desgraza?
A desgraza de algún dos meus

Que quixera ser?
O que non son. E si o fora querería ser outra cousa

Onde desexaría vivir?
Estou ben onde vivo

A cor que prefiro?
Azul celeste

A flor que prefiro?
Calquera das que planta a miña muller, por que faino con moito agarimo.

O paxaro que prefiro?
O periquiño (en concreto un periquiño que tiñamos na casa que se pousaba no meu ombro)

Os meus autores preferidos en prosa?
Rosa M. Llorente. Rosa é amiga miña e iso pode restarlle valor á resposta pero o digo con rotundidade: é unha boa escritora, tanto ela como a maior parte dos escritores galegos (en lingua galega) da actualidade. A aqueles que falan de que a literatura galega móvese por subvencións lles diría que colleran calquera libro, o leran e despois falaran.

Os meus poetas preferidos?
Celso Emilio Ferreiro, máis que nada por razóns sentimentais. Longa Noite de Pedra foi o primeiro libro que lin de poesía e o primeiro libro que lin en galego.

Os meus heroes de ficción?
As miñas heroínas de ficción?
De pequeno o eran os superheroes. Thor, por exemplo. Agora pode que sexa algún personaxe dun libro que este a ler.

Os meus compositores preferidos?
Si falamos de escoitar música son imprescindibles Sabina e Serrat, e despois todos os que queirades. Si falamos dun compositor e dunha música en concreto quedo con Jimmy Page (Led Zeppelin)

Os meus pintores predilectos?
Van Gogh

Os meus heroes da vida real?
As miñas heroínas históricas?
Os chamados heroes da vida real están feitos por xente á que lle interesa que existan. Todos somos heroes para alguén, só hai que estar no momento e o lugar precisos.

Os meus nomes favoritos?
Antía e Brais, foros os únicos que elixín eu.

Que detesto máis que nada?
A arrogancia, se teña razón ou non.

Que caracteres históricos desprezo máis?
Hai quen di que a historia a escreben os vencedores, pero eu penso que historia só hai unha despois pódese ocultar, disfrazar, desprestixiar, e todo o que queirades.

Que feito militar admiro máis?
A miña “mili”. Teño unha anécdota que .....

Que reforma admiro máis?
Pois non sei, ningunha.

Que dons naturais quixeras ter?
Con conservar os que teño me conformo.

Como me gustaría morrer?
De repente. Por exemplo dun esvarón durante unha maratón onde tiña o premio ao máis vello por correr con 90 anos. O esvarón debeuse a que a noite anterior estivera facendo o amor durante horas coa miña muller e as pernas estaban algo débiles, aínda que ben puido ser da festa cos meus fillos, netos, irmás e amigos (estades convidados)

Estado presente do meu espírito?
Sempre esperanzado

Feitos que me inspiran máis indulxencia?
Os que se fan, nun momento dado, por axudar a outroas persoas.


O meu lema?
“Eu non son mellor ca ninguén, mais ninguén e mellor ca eu.” ou tamén aquilo que cantan os Estopa “non me conformo con vivir”.

Pásolle a bola a Folerpa

Nenos

Si que é bo. E moi real. Os pais non só temos que loitar contra as vídeo consolas. Tamén contra os alcaldes e alcaldesas que fan que os nenos con balón e bici sexan considerados delincuentes.

Agora que es novo

- "Tes que facelo agora que es novo"

Isto é o que lle dicía unha nai ao seu fillo. O que ten que facer é traballar tódalas horas que poida para gañar cantos máis cartiños mellor.

Eu lle digo:

Agora que es novo tes que asomar á fiestra e suspirar por saber que hai tras aqueles monte e aquel mar.
Agora que es novo tes que ler, porque te fai pensar. Ese si que é un deporte de risco.
Agora que es novo tes que facer a revolución e crer en utopías.
Agora que es novo tes que coñecer o sabor de unha derrota, ou de varias.
Agora que es novo é o tempo do amor e da poesía.
Agora que es novo viaxa, coñece outras xentes, outros pobos, outras culturas.
Agora que es novo non te preocupes polo porvir, xa terás tempo dabondo.
Agora que es novo non admitas tiranos, nin tiranías.
Agora que es novo goza do que fas cada momento.
Agora que es novo apaixónate.
Agora que es novo defende as túas ideas.
Agora que es novo rexeita a violencia e a intolerancia.
Agora que es novo non deas un paso atrás.
Agora que es novo esperta, berra, soña, corre, beixa, ama, chora, ri, canta, loita,...
Agora que es novo VIVE.

Día Mundial da Poesía

Onte foi o Día Mundial da Poesía, unha boa razón para abrir de novo as portas deste blog. Onte lein poesía, como outros días, porque pensei que era unha boa maneira de celebrar ese Día.
De feito este blog existe porque EU SON POETA. Non digo que sexa un bo ou un mal poeta, nin sequera afirmaría con rotundidade que escribo poesía pero EU SON POETA. Non entendo de métrica, de rimas, de metáforas..., pero EU SON POETA.
Porque EU SON POETA decidín acudir a un obradoiro de poesía, para ver si era quen de escribir algunha poesía. Pero aínda que non puidese escribir un só verso non me importaría porque EU SON POETA. E por iso teño este blog: porque podo chegar e berrar EU SON POETA. E punto, e xa está.

Descanso

Este blog vai estar parado por unha temporada. Hai cousas que quero facer e que precisan do pouco tempo libre que teño. De tódolos xeitos, pode que pase por aquí de cando en vez a deixar un saudiño.

O can non morde, podedes entrar cando queirades.

Non hai escusa

— Home fulano que tal as vacacións?
— Moi ben, moi ben. Estiven polo sudeste asiático.
— E que tal, ho?
— Unha marabilla. Todo o día a deitarme con rapaciñas de doce e trece anos.
— Que me dis?
— Pois si. Tamén había un neno de dez anos pero con ese nada, xa sabes que eu son moi home.
— Alégrome de que o pasaras ben. E as túas fillas que tal?
— Agora vou a buscalas á escola.
— Veña ata logo.
— Ata mañá
Como sigamos así esta conversación pode ser real algún día. Esperemos que non.