Lectoras

Onte acompañei a miña filla á Casa do Libro xa que a escritora
Laura Gallego acercouse por alí para asinar os libros dos seu lectores. A verdade é que había moita xente, non era o mesmo que si fora Bisbal pero penso que pasou mais dunha hora asinando libros.
Sorprendeume que mais do 90% dos que había alí eran rapazas, logo pensei no meu fillo que estaba nun entrenamento.
Vendo o que alí había, si a literatura ten futuro seguro que vai ser feminino.

Viaxes

Supoño que todo o mundo ten algunha viaxe soñada, esa que aínda non realizamos e que quizais non realicemos xamais.
A miña viaxe soñada non é nada exótico. Gustaríame recorrer os USA por esas autopistas interminables que teñen, e a poder ser nun cadillac (que queredes, é o que ten crecer pegado ao televisor).
De momento me conformo con que algún amigo me dea ideas para cando poida ir.
Cal e a vosa viaxe soñada?

Libros Vellos

Na miña pequena e humilde biblioteca teño tres “xoias” das que me sinto orgulloso.
Un é o Tratado de Cirugia General y Especial del Doctor Hermann Tillmans traducido polo doutor Emilio Mira e editado por Francisco Seix- Editor de Barcelona en 1922 (la 12ª edición), a primeira edición é de 1887.

O segundo é La Alegría de Vivir de Orison Swett Marden (que foi unha especie de Paulo Cohelo) traducido por Federico Climent Terrer y editado por Librería Parera de Barcelona en 1920.

O meu predilecto é un que esta de moda este ano: Combate de Trafalgar, Vindicación de la Armada Española de Manuel Marliani, ex-Senador del Reino. Impreso por la Imprenta y Librería de Matute, Calle de Carretas, 8 Madrid en 1850 (155 anos¡¡)
Non é que sexan unhas xoias literarias mais forman parte dos libros da miña vida. Son recordos da miña infancia que cando case que non sabía ler collía e admiraba pola súa idade.
O de Trafalgar é un libro deses de tapas duras e artesanal, xa esta un pouco vello e agradecería que me recomendarades alguén que o poida renovar un pouco.
Por certo, que libros vellos tendes vos?

Ser pais

Miña filla pediume permiso o outro día para saír de paseo coas súas amigas. Ten doce anos e foi a primeira vez que saíu soa. A verdade é que tan só foron dar unha volta pola Praza E as catro da tarde e ata as seis.
Moitas veces pregúntome si son un bo pai. Supoño que é unha preocupación que teñen tódolos pais e que nos responderan nosos fillos algún día, pero non moi pronto. A resposta terá que ser cando os nosos fillos tamén sexan pais e saiban da dificultade de educar a eses tolos (xa non tan baixiños) que todo o queren. Eu penso que a educación dun fillo é como todo na vida: cuestión de equilibrio. Tes que facer malabares co que lles das, co que non lles das, tempo de estudio, tempo de lecer, etc. Agora as cousas son moito mais difíciles co todo o que lle ofrece o consumismo. Tan só hai unha cousa coa que non tes que ter medidas e podes abusar: o AMOR, e así en maiúsculas. Non o cariño, non a tenrura. O amor, ese que todo perdoa, que pide perdón, que fai rir ....e chorar.
Tedes que perdoar por este momento tan sensible pero o outro día vin na tv un programa sobre cirurxía plástica. Estaba rodado en Colombia e falaba de rapazas que se operaban. Saía unha rapaza que se puxera peito e tiña ¡14 anos! Loxicamente quen menos culpa ten é a nena. Os culpables son o sistema medico que permite esas cousas e sobre todo os pais que non son quen de explicarlle a súa filla, non só o proceso de crecemento do seu corpo aínda non rematado senón que ten que aprender a mirarse ao espello sen vergoña.
Eses son bos pais? Seguramente a súa filla díxolles: “Sodes os mellores pais do mundo” Pero, o son?
Eu teño traballo para que a miña filla non me pida unhas tetas novas dentro de dous nadais e si o fai espero que me diga: “Es o peor pai do mundo”

Lecturas Dereitas

Este Sábado pasado saíu na Voz unha entrevista a Carlos Fernández a raíz do libro que escribiu sobre o innomeable. Confeso que non lin o libro, que penso que é outro máis sobre o mesmo aínda que este parece máis neutral ca outros.
O que me preocupou da entrevista foi a parte onde Carlos Fernández di: “...la derecha, que suele comprar más libros que la izquierda...” Non sei si é certo ou é unha apreciación persoal e agradecería que si alguén ten datos fiables os comparta con todos nos.
O que si é certo é que ultimamente andan polas listas de vendas personaxes que venden libros a esgalla é que cando firman exemplares da “súa” obra parecen estrelas da música. E si que son de dereitas.
Que pasa? Os da esquerda non teñen autores que arrastren á xente ás librarías?

Anexo

Teño que pór un anexo ao comentario de hoxe. No sei se me expliquei moi ben por iso atrévome a coller a axuda de Xavier Alcalá.

¿Porque escribes en gallego?

Antes de nada teño que dicir que eu adoito a falar castelán a cotío. Non penso que sexa bo nin malo, tan só é o que hai. Tamén é verdade que a maior parte do meu entorno fala castelán e por iso xa escoitei un par de veces a pregunta que hoxe titula este texto.
A verdade é que eu faría dúas preguntas: 1ª ¿Porque escribes? 2ª ¿Porque en galego? Aínda que as respostas poderían ser moi complexas penso que as mais fáciles son: 1ª Porque leo. 2ª Porque leo en galego.
Eu non son escritor e fai pouco que xunto letras por afección e non me importa escribir en castelán,pero escribir en galego prodúceme unha gran satisfacción e ademais permíteme practicar o meu galego, que vai un pouco mal.
Pero a razón mais importante é esta: eu son galego. Considérome galego antes que outra cousa. E non é que non queira ser español. Encántame a idea de ter como paisanos a vascos, cataláns, andaluces,etc. Pero penso que pertenzo a unha terra e un pobo diferente a outros (nin mellor, nin peor). Penso tamén que todos nós temos a obriga de coidar da nosa terra e da nosa cultura. Iso inclúe coidar da nosa lingua, sen desprezar ao castelán que tamén é parte de nos.
Outra cousa. Tamén escribo en galego porque quero ver se público algún libro e empezo a vivir das subvencións que teñen os escritores galegos, que coñezo a algún e só lles interesa o galego para gañar cartos. Senón preguntarlle ao “Señor” Juan Jóse R. Calaza