Lembro a casa que me veu nacer.
A casa do río de prata e laranxeiras,
ceo turquesa, risas de fame,
a casa que espantaba a miña pena.
Lembro a casa que me veu crecer.
Coas paredes gastadas por caricias,
sacrificando seu lecer.
Cómplice de tódalas ledicias.
A miña casa que é silencio,
altar das miñas lembranzas,
papel mollado en bagoas de rabia,
de medo e desesperanza.
A miña casa, que é pasado,
vive no meu pensamento,
no meu corazón, orfo dos seus ollos
onde non entra o esquecemento.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
8 comentários:
Lembro a casa que me veu nacer,
a miña casa que é silencio...
Lembranzas, moi lindo o poema.
Gracias.
Unha aperta.
:)
¿Seremos quén de acadar que as nosas casas de hoxe deixen tantas lembranzas nos nosos fillos?.
E teu o poema ?. E ben xeitoso.
Moitas grazas
Alén do lexítimo sentimento, o poema é moi malo, malísimo.
Moitas grazas Sr anónimo. Oxalá a crítica fose máis concreta para poder corrixir os erros. De tódolos xeitos tampouco pretendo que lle guste a todo o mundo, simplemente é algo que quero compartir coa xente que pasa por aquí.
Pois graciñas por compartir algo tan dulce e tan fermoso...
Bicos.
Moitas grazas a ti, Muralla.
Enviar um comentário