De libros e perfumes

Si hai algo que sabe todo afeccionado á lectura é que os libros poden espertar emocións e facer sentir cousas marabillosas, ou non tan marabillosas. Nun suplemento dominical falaban de perfumes e de creadores de perfumes. Entre elas estaba Annick Goutal que creou o seu perfume Eau d´Hadrien inspirada pola lectura de Memorias de Hadrián de Marguerite Yourcenar. Imaxino a esa muller pechar o libro e os ollos despois de rematar a lectura, recostarse relaxada e satisfeita, inspirar profundamente e sentir as sensacións e as palabras percorre-lo seu corpo, e descubrir na súa memoria olfactiva as notas precisas para darlle forma.

NON

A xente que se dedica á venda sabe que nunca debe facer a un cliente unha pregunta que teña como posible resposta un non. Un vendedor de zapatos que atenda a un cliente indeciso non lle pode preguntar: “Quere os zapatos?” ou “necesita os zapatos?” Porque unha das respostas pode ser “NON”. Un bo vendedor ten que dar por certo que o cliente quere os zapatos: “Que zapatos vai levar, os brancos ou os negros?”.
A casa real e o goberno español van cambiar a constitución e van preguntar: “Queredes rei ou raíña?” e así, seremos nos os que elixamos unha monarquía rancia e masculina ou unha monarquía rancia e feminina. A pregunta debería ser: “Queredes monarquía?”, pero, claro, si fan esa pregunta pode ser que reciban un NON por resposta. Está claro que saben vender moi ben.

Lei de vida

Este verán publicáronme un relato na Voz. Como hai alguén que aínda non o leu o poño aquí para quen lle interese.


Lei de vida


“ Que queres Xosefa? Estou a mirar o partido. Mira que es pesadiña, muller. Que si, que si, que cando remate o partido imos dar un paseo. E que queres que lle faga, eu tamén me aburro pero mirar o fútbol é a única maneira de ver algo de verde por aquí. Recordas a nosa leira? O ben que o pasábamos botando as nosas patacas, os nosos tomates...Que? Que eu estou mellor aquí? Si home, si. ¡Que carallo vou estar mellor! Si estivera alá agora estaría por fora, respirando un pouco, e non aquí pechado. ¡Que imos a estar vellos, Xosefiña! O que pasa é que aquí coa merda que botan os coches deteriorase antes o corpo. Xa sei, xa sei que o falamos e que quedamos de acordo en que había que botarlle unha man aos rapaces e que así estabamos máis cerca dos netiños...pero onde están os netos? e os fillos?
Os teus fillos sempre teñen que facer. Pola semana traballar e traballar e a fin de semana, que si imos cear cuns amigos, que o domingo imos á praia...ou ao monte...ou a merda.. que non muller, que non estou enfadado contigo, pero que queres, non entendo a estas parellas de agora. Lembras cando casamos nos? Na casa viviamos nos, teus pais, a túa aboa e despois foron chegando os nenos. ¡ Ata oito persoas naquela casiña! E que? Viviamos mal? Eran outros tempos, había un respecto e outras cousas.
Agora xa ves. Veña a dicir: Vinde a vivir para a cidade que aquí estaredes mellor e así nos estamos máis tranquilos...¡tranquilos si que están, por que non se moven para vir a facer unha visita! Que esa é outra. O de este pisito foi idea deles: “Non. É mellor que compredes un piso para vos que o noso é pequeno (cinco habitacións ten o carallo do piso) e ademais os nenos
igual non vos deixan durmir” Si, si, pero despois todas as fins de semana deixaban aos nenos con nos. Como eran “pequenos para viaxar”. Entón si que non se preocupaban si durmiamos ou non.
Non, meu amor, non chores. Xa sabes que eu o único que quero é estar contigo, ¡veña prepárate que imos pasear! Que si..que imos visitar aos fillos... ¡Claro que os quero!
¡Como non os vou querer! Si muller si, eles son así. É lei de vida.”

Mámoa

A verba mámoa, mámoa, mámoa, cando ti a pronunciabas, subía e baixaba nos teus beizos, nos teus ollos, nas túas pálpebras asombradas diante da miña incredulidade. Unha mámoa non podía referirse á morte. A mámoa, así pronunciada, mámoa, na túa boca, era vida, era paixón a piques de rebordar no meu peito, no meu corazón asulagado de loucura por ti.

Francisco Castro, Xeografías

O outro día se me deu por volver a ler este libro de Francisco Castro e detívenme no capitulo titulado As palabras saben, do que saen estas fermosas palabras que deixan un doce sabor na boca. O caso que onte na Voz asaltoume unha noticia na que unhas mámoas eran protagonistas dun triste suceso. Mámoas esnaquizadas por mans asasinas, sen escrúpulos. Mámoa, mámoa, o sabor na miña boca era unha mestura da dozura da palabra e a rabia pola noticia.
De repente outra noticia veu calmar a miña indignación. Mámoas restauradas, recupéranse os símbolos da morte para dar sentido á vida. Os veciños de Candean danme unha alegría.
As mámoas ben poden ser unha metáfora da nosa terra: os montes, as augas,a historia...a lingua, están sendo maltratadas por xente de aquí, galegos, que non coñecen o significado que teñen cada unha desas pedras, desas palabras. Mámoa. Si desaparecen as pedras, para que queremos a palabra? Mámoa. Os veciños de Candean están a recuperar palabras. Eu teño a esperanza de que por cada un que rompa unha parte de Galicia veña outro a recuperala.